ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ......του Γιώργου Λιβέρη.
ΤΑ ΕΠΤΑ ΔΙΕΘΝΗ ΘΑΥΜΑΤΑ
ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ
ΣΕ 7 ΣΠΟΡ
 |
| Το Γουέμπλεϋ |
Τα Παγκόσμια Χρυσά και Αργυρά Μετάλλια από τους αθλητές του Παναθηναϊκού με τη μοναδική τους ανάπτυξη σε όλα τα αθλήματα.
Στον αθλητισμό, σε όλη τη γκάμα των μορφών του, οι επιτυχίες πρέπει να είναι πρόσφατες και να είναι διεθνείς, για να έχουν αξία. Αλλιώς χάνονται στην ομίχλη του χρόνου. Επιπλέον συλλογικά για να εντυπωσιάζουν και να αναδεικνύουν ένα Σωματείο πρέπει να έχουν και ένα εύρος αθλημάτων. Θαυμάζουμε τη Μπαρτσελόνα και τη Ρεάλ γιατί ταυτόχρονα έχουν πρώτης γραμμής ομάδες ποδοσφαίρου και μπάσκετ.
Ο Παναθηναϊκός έχει κατορθώσει ν’ ακολουθεί με απόλυτη επιτυχία αυτά τα δεδομένα. Να είναι σύγχρονος, να έχει διεθνείς επιτυχίες και να παρουσιάζει μια ανάπτυξη σε όλα τα Σπορ. Κανένας άλλος σύλλογος δεν το κατορθώνει, ενώ και διεθνή παραδείγματα ελάχιστα υπάρχουν.
Από τις διεθνείς διακρίσεις του Παναθηναϊκού ξεχωρίζω 7, πραγματικά Διεθνή Θαύματα, που επιτεύχθηκαν όλα σχεδόν τις τελευταίες δεκαετίες και παρουσιάζουν ανάγλυφα την ωραία κάλυψη του αθλητικού φάσματος και την ύπαρξη ενός μοναδικού ρεπερτορίου σε απόλυτη ακολουθία με τους στίχους του ύμνου του.
ΟΙ 7 ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ
1η ΔΙΑΚΡΙΣΗ | ΜΟΝΤΕΒΙΔΕΟΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΓΟΥΕΜΠΛΕΥ ΚΑΙ ΤΟ |
2η ΔΙΑΚΡΙΣΗ | 6 ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ |
3η ΔΙΑΚΡΙΣΗ | ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΡΕΚΟΡ ΣΤΟ ΕΠΙ ΚΟΝΤΩ |
4η ΔΙΑΚΡΙΣΗ | ΤΑ ΜΕΤΑΛΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΣΗ ΒΑΡΩΝ |
5η ΔΙΑΚΡΙΣΗ | Ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΥΛΩΝΑΣ ΑΡΓΥΡΟΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΤΟ ΠΙΣΤΟΛΙ |
6η ΔΙΑΚΡΙΣΗ | Ο ΝΙΚΟΣ ΜΑΝΤΖΑΡΟΓΛΟΥ 2ος ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΣΤΟ ΠΙΝΓΚ ΠΟΝΓΚ |
7η ΔΙΑΚΡΙΣΗ | ΤΙΤΛΟΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΟ ΣΚΙ |
1) ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
Η ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
ΠΡΟΣ ΤΟ ΓΟΥΕΜΠΛΕΥ
ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΤΕΒΙΔΕΟ
20 Έλληνες παίκτες του Παναθηναϊκού χάρισαν υπέροχες στιγμές, ποιότητας και δόξας στον αθλητισμό μας.
Όταν το 1970 ο θρυλικός Ούγγρος ποδοσφαιριστής, Φέρεντς Πούσκας (1927 – 2006), ήρθε στον Παναθηναϊκό είχε προϋπηρεσία προπονητού 4 ετών σε 3 ομάδες: Στην Ντεπορτίβο Αλαβές (Ισπανία), στην Σαν Φραντίσκο Γκέιτ (ΗΠΑ) και στην Βανκούβερ Ρουαγιάλ του Καναδά. Στο διάστημα αυτό δεν είχε εκτιμηθεί ιδιαίτερα εντός των ομάδων αλλά ούτε και από τους διεθνείς κριτικούς, οι οποίοι τον παρακολουθούσαν μετά της δεούσης προσοχής. Αποκαλείτο ως παίκτης, «καλπάζων ταγματάρχης», και στη συνέχεια «καλπάζων συνταγματάρχης» με ιδιωτική εξοχική βίλα και Μερσεντές. Ίσως σήμερα πέρα από το «καλπάζων», που βέβαια το άξιζε, να τον αποκαλούσαμε και Ταξίαρχο εάν κάτι κουρασμένα παλικάρια το 1954, υπό βροχή, δεν του ανέκοπταν με 3-2 τη στρατιωτική καριέρα! Από τότε άκουγε ονόματα όπως Φριτς Βάλτερ, Οτμαρ Βάλτερ, Πόζιπαλ και κυρίως Λίμπρεχτς και άλλαζε δρόμο.
 |
| Τώρα το Γουέμπλεϋ |
Είναι γνωστό πως στη συνέχεια, με τις 9 ομάδες τις οποίες ακολούθως ανέλαβε, από το 1979 μέχρι το 1992, δεν κατέκτησε κάποιο ιδιαίτερο τρόπαιο. Παραμένει ως το πλέον εντυπωσιακό του προπονητικό επίτευγμα το Γουέμπλευ. Βέβαια δεν θα περίμενε κανείς να κερδίσει prestige από την Αλ Νασίρ (Σαουδική Αραβία 1979-80) ή την Τσέρο Πορτένο της Παραγουάης το 1986. Όμως δεν το πέτυχε ούτε με την Μούρθια, ούτε την ΑΕΚ (1979) την Κόλο – Κόλο (Χιλής) ή την Ελλάδα Μελβούρνης. Το 1993 η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Ουγγαρίας τον τίμησε (σε ηλικία 66 ετών), αναθέτοντάς του την εθνική Ουγγαρίας.
Οπωσδήποτε το πάντρεμα του Πούσκας με τον Παναθηναϊκό ήταν επιτυχές. Ξαναείδαμε μετά 33 χρόνια (περίπου) το ίδιο φαινόμενο με μια αντίστοιχη συμβίωση Όττο Ρεχάγκελ – Εθνικής Ελλάδος. Και εάν το επεκτείνουμε λίγο και στο μπάσκετ θα συμφωνήσουμε πως τουτ’ αυτό συμβαίνει και με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
Οι παίκτες πάντως που παρέλαβε ο Πούσκας δεν ήταν παιδάκια ή άπειροι. Μεγαλύτερος ήταν ο ήδη δικηγόρος Καμάρας 31 ετών (αναφερόμαστε πάντα στο 1970), ο Οικονομόπουλος 27, ο γιατρός Σούρπης 28, ο ψηλός Αντωνιάδης 24, ο άτυχος Τομαράς 23, ο Βασίλης Κωνσταντίνου 23 (δηλαδή σήμερα είναι 64!), ο αείμνηστος Δημητρίου 22, ενώ μικρότεροι ήταν οι Φυλακούρης – Ελευθεράκης 20 και 19, και ο Πανόπουλος (τρίτος τερματοφύλακας) που δεν έπαιξε.
Την σκυτάλη στο προπονητικό «τιμ» πήρε ο Πούσκας από τον αείμνηστο Λάκη Πετρόπουλο που τον χάσαμε στις ΗΠΑ σε «τουρνέ» παλαιμάχων. Δεν ήταν κακός προπονητής ο Λάκης, πολύ φιλικός με τους παίκτες και αποτελεσματικός αλλά ο Πούσκας είχε την αίγλη, το στιλ και το δικαίωμα να επιβάλλεται.
 |
| H ομάδα του Γουέμπλεϋ |
Μετά το Γουέμπλευ ακολούθησε το Μοντεβιδέο ή καλύτερα τα δύο παιχνίδια με την Νάσιοναλ Ουρουγουάης, η οποία αποτελούσε τη βάση της εθνικής της χώρας (που έπαιξε το 1970 στο Παγκόσμιο του Μέξικο) με 6 παίκτες, συν τον Βραζιλιάνο τερματοφύλακα και τον Αργεντίνο Λουίς Αρτίμε, ο οποίος πέτυχε και τα 3 γκολ εναντίον μας. Ήταν αυτός ο παίκτης που άνοιξε την όρεξη στους ιθύνοντες της Νάσιοναλ να γίνει το τρίτο παιχνίδι στο Λα Πλάτα, απέναντι στο Μπουένος Άιρες. Ο ΠΑΟ αρνήθηκε. Όλο τον Δεκέμβριο που ήμουν στο Μοντεβιδέο (με χρήση μαγιό βέβαια) έζησα την γνήσια δίψα (της εποχής εκείνης) για διεθνές ποδόσφαιρο στη πρώτη παραδοσιακά ποδοσφαιρική χώρα της Λατινικής Αμερικής. Τα αποτελέσματα με την πρωταθλήτρια Λατινικής Αμερικής Νάσιοναλ τα θεωρώ περισσότερο σημαντικά από τα άλλα ενώ η άρνηση των Ολλανδών να αγωνιστούν μαζί τους περισσότερο τον αγωνιστικό φόβο εκφράζει. Τότε ο Άγιαξ ήταν η εθνική Ολλανδίας με το μοντέρνο ποδόσφαιρο «όλοι στις θέσεις όλες». Δεν θα ρίσκαραν να παίξουν με τους Κουμπίγια, Μοντέρο, Ουμπίνα, Μοράλες, Εσπαράγκο, Μονέϊρο, Μουχίκο, κ.τ.λ., οι οποίοι τους αμφισβητούσαν και θα ήθελαν να τους υποτάξουν. Επίσης ο προπονητής του Άγιαξ, Ρίνους Μίχελς είχε τότε τη φήμη ενός δημιουργού μιας επαναστατικής τακτικής και ενός τεχνικού δασκάλου. Πήρε τον μικρούλη Γιόχαν, παιδί της καθαρίστριας του γηπέδου κυρίας Κρόιφ και τον έκανε ανώτερο του Πελέ. Δεν θα έβαζε ο Μίχελς το κεφάλι του να το κλωτσήσουν οι νοτιαμερικανοί. Αλλά τα πάντα ρει. Άλλωστε ο Μίχελς δεν είχε ατελείωτα εφόδια για να συνεχίσει τα θαύματα. Έτσι δεν είχε τη διάρκεια του Χελένιο Χερρέρα ή του Σέπ Χερμπέργκερ. Ούτε ακόμη το αειθαλές του Σερ Αλεξ Φέργκιουσον, το σπινθηροβόλο πνεύμα του Μουρίνιο ή την πυγμή του Βενγκέρ. Απλώς του έτυχε. Οι συνδυασμοί των άστρων είναι ένα μη συχνό ουράνιο φαινόμενο.
| ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΑΘΛΟΙ ΣΤΟ ΓΟΥΕΜΠΛΕΥ |
Αλλά, ας δούμε, με αριθμούς, ημερομηνίες και ονόματα την πορεία του Παναθηναϊκού προς τη μοναδική επιτυχία ελληνικού Συλλόγου στο διεθνή ποδοσφαιρικό χώρο.
Α’ ΓΥΡΟΣ
16/9/1970 ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟ
Ζενές Ες – Παναθηναϊκός 1-2 (1-2)
6’ Αντωνιάδης, 11’ Ντι Τζενόβα (Ζενές Ες), 35’ Ελευθεράκης.
30/9/1970 ΑΘΗΝΑ (Λεωφόρος)
Παναθηναϊκός – Ζενές Ες 5-0 (4-0)
17’ Ελευθεράκης, 27’, 30’, 37’, 58’ Αντωνιάδης.
Β’ ΓΥΡΟΣ
21/10/1970 ΑΘΗΝΑ (Λεωφόρος)
Παναθηναϊκός – Σλόβαν Μπρατισλάβας 3-0 (1-0)
3’ Δομάζος, 55’ Αντωνιάδης, 87’ Δεληγιάννης.
4/11/1970 ΜΠΡΑΤΙΣΛΑΒΑ (ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑ)
Σλόβαν – Παναθηναϊκός 2-1 (1-0)
33’ Μόντερ και 59’ Τσάπκοβιτς (Σλόβαν), 52’ Αντωνιάδης
.
ΤΑ ΔΙΕΘΝΗ ΜΜΕ ΑΝΑΦΕΡΑΝ
«L’ EQUIPE” (Γαλλία) «Με μία καθαρή νίκη επί της Σλόβαν, ο Παναθηναϊκός πατάει ήδη σταθερά με το ένα πόδι στους προημιτελικούς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών».
«BBC» (Μ. Βρετανία) «Η νίκη τη ελληνικής ομάδας επί της Πρωταθλήτριας Τσεχοσλοβακίας ήταν η πιο εκπληκτική των αγώνων του β’ γύρου του Κυπέλλου Πρωταθλητριών».
Γ’ ΓΥΡΟΣ
9/3/1971 ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ
Έβερτον – Παναθηναϊκός 1-1 (0-0)
81’ Αντωνιάδης – 90’ Τζόνσον.
24/3/1871 ΑΘΗΝΑ (Λεωφόρος)
Παναθηναϊκός – Έβερτον 0-0.
ΤΑ ΔΙΕΘΝΗ ΜΜΕ ΑΝΑΦΕΡΑΝ
«L’ EQUIPE» (Γαλλία) «Σούπερ έκπληξη από τους πρωταθλητές Ελλάδας, που χάσανε τη νίκη με αμφισβητούμενο γκολ. Ο Δομάζος και ο Οικονομόπουλος έχουν σπάνιο ταλέντο. Ο Παναθηναϊκός υπήρξε εξαιρετικός».
«BBC» (Μ. Βρετανία) «Ο Παναθηναϊκός πέτυχε στο Λίβερπουλ τη μεγαλύτερη έκπληξη στο κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης».
«FRANCE – FOOTBALL» (Γαλλία) «Όλη η Ευρώπη έμαθε τους Έλληνες και το ποδόσφαιρό τους».
«DER KICKER» (Γερμανία) «Οικονομόπουλος και Αντωνιάδης πρόσφεραν την απογοήτευση στους Άγγλους φιλάθλους».
«CORRIERE DELLO SPORT» (Ιταλία) «Κάηκε η Αθήνα από τους πανηγυρισμούς για την πρόκριση. Στο πρώτο αγώνα το γκολ της Έβερτον ήταν αντικανονικό».
«DAILY MAIL» (Μ. Βρετανία) «Η Έβερτον είπε αντίο στην Ευρώπη. Απογοητευμένη, πικραμένη, έστω χωρίς ήττα».
ΗΜΙΤΕΛΙΚΑ
14/4/1971 ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ
Ερυθρός Αστέρας – Παναθηναϊκός 4-1 (2-0)
14’ Οστοϊτς (ΕΑ), 39’ Γιάνκοβιτς (ΕΑ), 47’ Οστοϊτς (ΕΑ), 55’ Καμάρας, 68’ Γιάνκοβιτς (ΕΑ).
28/4/1971 ΑΘΗΝΑ (Λεωφόρος)
Παναθηναϊκός – Ερυθρός Αστέρας 3-0 (1-0)
2’ και 54’ Αντωνιάδης, 63’ Καμάρας.
ΤΑ ΔΙΕΘΝΗ ΜΜΕ ΑΝΑΦΕΡΑΝ
«TIMES» (Μ. Βρετανία) «Ο Αντωνιάδης έκανε το παιχνίδι της ζωής του. Ο Παναθηναϊκός είναι πλέον το αουτσάιντερ».
«FRANCE SOIRE» (Γαλλία) «Και έχουμε το αδύνατο. Η νέα μεγάλη έκπληξη από τον Παναθηναϊκό που παροτρυνόμενος από έναν ολόκληρο λαό πέτυχε τον μεγάλο άθλο».
«L’ EQUIPE» (Γαλλία) «Απίστευτο κατόρθωμα. Ο Πούσκας και ο Παναθηναϊκός στο Γουέμπλευ. Υποταγή του Ερυθρού Αστέρα που δεν μπόρεσε να κρατήσει το 4-1.
«POLITIKA» (Βελιγραδίου) «Παίξαμε ασυλλόγιστα με υπεραισιοδοξία. Αποτέλεσμα να χάσουμε την πρόκριση μέσα από τα χέρια μας. Οι Έλληνες άξιζαν την νίκη».
«CORRIERE DELLO SPORT» (Ιταλία) «Η ομάδα του Πούσκας διέλυσε 3-0 τον Ερυθρό Αστέρα και προκρίθηκε στον τελικό. Μαγικές στιγμές για ολόκληρο το ελληνικό έθνος».
«DAILY EXPRESS» (Μ. Βρετανία) Η «Πούσκας Γιουνάιντετ» στο τελικό του κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, χωρίς κανείς να το περιμένει».
«SPORTS BEOGRAD» (Γιουγκοσλαβία) «Τρεις κεραυνοί από τον Δία έσβησαν τον Ερυθρό Αστέρα κάτω από τον Όλυμπο. Το πλεονέκτημα του Α’ γύρου δεν ήταν αρκετό».
ΤΕΛΙΚΟΣ
2/6/1971 ΛΟΝΔΙΝΟ (ΓΟΥΕΜΠΛΕΥ)
Άγιαξ Άμστερνταμ (Ολλανδία) – Παναθηναϊκός 2-0 (1-0)
5’ Βαν Ντάικ, 87’ Καψής (αυτογκόλ).
ΤΑ ΔΙΕΘΝΗ ΜΜΕ ΑΝΑΦΕΡΑΝ
«L’ EQUIPE» (Γαλλία) «Το θαύμα από τους Έλληνες δεν έγινε παρ’ όλο ότι στο β’ ημίχρονο ο «AJAX» υπέφερε. Οι Ολλανδοί προσπάθησαν να περιορίσουν το Δομάζο αλλά απέτυχαν. Η ήττα τον απογοήτευσε αλλά αυτός γοήτευσε».
«PARIS JOUR» (Γαλλία) «Δύο – μηδέν. Λογική διαφορά μεταξύ των Ολλανδών κροίσων και της Σταχτοπούτας της Αθήνας».
«DAILY MAIL» (Μ. Βρετανία) «Δεν είναι ο «AJAX» αλλά ο Παναθηναϊκός που μένει στη μνήμη μας, όμως οι Ολλανδοί αναρριχήθηκαν στη κορυφή της Ευρώπης».
ΔΙΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟ ΚΥΠΕΛΛΟ
Α’ ΤΕΛΙΚΟΣ
15/12/1971 ΠΕΙΡΑΙΑΣ (ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ) 38.440 θεατές
Παναθηναϊκός - Νάσιοναλ Μοντεβιδέο (Ουρουγουάη) 1-1 (0-0)
48’ Φυλακούρης, 51’ Αρτίμε (Νάσιοναλ)
Β’ ΤΕΛΙΚΟΣ
28/12/1971 ΜΟΝΤΕΒΙΔΕΟ (Σεντενάριο) 73.870 θεατές
Νάσιοναλ Ουρουγουάης – Παναθηναϊκός 2-1 (1-0)
34’ και 75’ Αρτίμε (Νάσιοναλ) 89’ Φυλακούρης.
Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗ
«CALCIO ILLUSTRATO» (Ιταλία) «Ο Παναθηναϊκός έχει ορισμένους παίκτες, όπως ο Δομάζος, ο Αντωνιάδης και ο Καμάρας που είναι τα πιο λαμπερά αστέρια της Ευρώπης. Πρόκειται για 3 άσσους στους οποίους έχουν προστεθεί άλλοι 8 ικανοί παίκτες. Ο Φέρεντς Πούσκας, η μεγάλη αυτή ιδιοφυΐα κατόρθωσε να συνθέσει ένα ομοιογενές ποδοσφαιρικό σύνολο. Με οργανωμένο κέντρο ο Παναθηναϊκός προετοιμάζει την επίθεση που έχει έναν ιδανικό εκτελεστή τον Αντωνιάδη».
ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
Το πάνθεο των παικτών του ελληνικού μεγαλείου με τις συμμετοχές τους στους 11 συνολικά αγώνες σε 2 ηπείρους.
ΜΙΜΗΣ ΔΟΜΑΖΟΣ 11
ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ 11
ΤΟΤΗΣ ΦΥΛΑΚΟΥΡΗΣ 11
ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΣΟΥΡΠΗΣ 11
ΤΑΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ 10
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΟΜΑΡΑΣ 10
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΛΑΧΟΣ 10
ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΚΑΜΑΡΑΣ 10
ΚΩΣΤΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑΚΗΣ 9
ΧΑΡΗΣ ΓΡΑΜΜΟΣ 9
ΑΝΘΙΜΟΣ ΚΑΨΗΣ 8
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΛΛΙΓΕΡΗΣ 5
ΚΩΣΤΑΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ 4
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ 4
ΒΙΚΤΩΡ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ 3
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ 2
ΣΑΚΗΣ ΚΟΥΒΑΣ 2
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ 2
ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΟΝΙΟΣ 1
ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΤΖΗΑΝΔΡΕΟΥ 1
ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΝΟΠΟΥΛΟΣ -
ΤΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ -
ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΑΚΗΣ -
ΟΙ ΣΚΟΡΕΡΣ ΤΩΝ 31 ΓΚΟΛ
ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ (ΠΑΟ) 10
ΛΟΚΙΣ ΑΡΤΙΜΕ (ΝΑΣΙΟΝΑΛ) 3
ΚΩΣΤΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑΚΗΣ (ΠΑΟ) 2
ΟΣΤΟΙΤΣ (Ερυθρός Αστέρας) 2
Γιάγκοβιτς (Ερυθρός Αστέρας) 2
Αριστείδης Καμάρας (ΠΑΟ) 2
Τότης Φυλακούρης (ΠΑΟ) 2
Από ένα γκολ οι εξής: Ντι Τζενόβα (Ζενές Ες), Μίμης Δομάζος, Γιώργος Δεληγιάννης, Μόντερ (Σλόβαν) Τσάπκοβιτς (Σλόβαν), Τζόνσον (Έβερτον) Βαν Ντάικ (Άγιαξ) και Άνθιμος Καψής (αυτογκόλ).
Ο Φέρεντς Πούσκας στον Δημήτρη Λιμπερόπουλο, μετά το Γουέμπλευ: Η γκίνια του Παναθηναικού ήταν, ότι βρήκε στον τελικό, την ομάδα-θαύμα όχι μόνο του ευρωπαικού αλλά και του παγκοσμίου ποδοσφαίρου εκείνης της εποχής...
11 ΠΑΙΚΤΕΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ
Σε επιβεβαίωση της τότε ισχυρότατης σύνθεσης του ΠΑΟ να σημειώσω το εξής: Την περίοδο 1969-70 η εθνική μας έδωσε 5 παιχνίδια (Ελλάς – Ελβετία 4-1, Ρουμανία – Ελλάς 1-1 και 1-1, Ελλάς – Μάλτα 5-0 και Ελλάς – Ιταλία 0-0) στα οποία κλήθηκαν και έπαιξαν οι εξής παίκτες μαζί: Οικονομόπουλος, Κωνσταντίνου, Καμάρας, Καψής, Βλάχος, Τομαράς, Αθανασόπουλος, Δομάζος, Γραμμός, Κουβάς και Αντωνιάδης.
2) ΜΠΑΣΚΕΤ
6 ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Στα τελευταία 15 χρόνια ο Παναθηναϊκός κατέκτησε 6 πανευρωπαϊκούς τίτλους και πιστοποίησε την ελληνική ισχύ στο μπάσκετ καθώς αυτοί επιτευχθήκανε βασικά με 20 έλληνες παίκτες.
Ο Παναθηναϊκός είναι σήμερα ο 2ος Σύλλογος στην Ευρώπη μετά την Ρεάλ Μαδρίτης με 8 τίτλους.
Οι συνεχείς κατακτήσεις των Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων δίνουν στο μπάσκετ την πρώτη θέση όσον αφορά τη διάρκεια κυριαρχίας, την επανάληψη και επιβεβαίωση της υπεροχής. Ίσως αυτό θα δικαιολογούσε και την αναφορά του μπάσκετ ως πρώτη επιτυχία του Συλλόγου. Από την άλλη όμως το ρεκόρ του επί κοντώ στο στίβο είναι παγκόσμια επίδοση και μάλιστα όλων των εποχών.
Από τη πλευρά της δημοφιλίας το ποδόσφαιρο υπερέχει σαφώς, με ένα καθολικό ενδιαφέρον που απασχολεί το συνολικό όγκο των φιλάθλων.
Μένοντας στο μπάσκετ να σημειώσω ότι οι επιτυχίες του Παναθηναϊκού αποτέλεσαν τη κορύφωση των διακρίσεων των Ελλήνων παικτών που άρχισαν το 1949 (Γ’ θέση στους Πανευρωπαϊκούς) συνεχίστηκαν το 1951 (Γ’ θέση στους Μεσογειακούς) ακολούθησαν μια σταθερή ανοδική πορεία με απογείωση το 1987 με την κατάκτηση του Πανευρωπαϊκού Τίτλου κορύφωση το 2005 στο Βελιγράδι και ολοκληρώθηκε με τις συνεχείς επιτυχίες του Παναθηναϊκού.
Τεράστια υπήρξε η διοικητική συμβολή του Παύλου Γιαννακόπουλου, ο οποίος αρχικά και περιορισμένα ενεπλάκη με τον Παναθηναϊκό το 1972, το 1979 προσπάθησε να αναλάβει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην αφετηρία του, για να στραφεί προς το μπάσκετ τα επόμενα χρόνια. Η αφοσίωσή του στο μπάσκετ, κυρίως από το 1989 έφερε σταδιακά κοντά τον αδελφό του Θανάση και όλο το οικονομικό δυναμικό της ακμάζουσας φαρμακευτικής εταιρίας τους.
Η τελευταία δεκαετία του προηγούμενου Αιώνα με τη πρώτη δεκαετία του παρόντος, παράλληλα με την αθλητική ελληνική υπέρ-έξαρση, τις ισχυρότατες οικονομικές ενέσεις και τη στιβαρή και απόλυτη χειραγωγία του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, στις επιλογές και τα αποδυτήρια, το μπάσκετ του Παναθηναϊκού, είχε μεγάλες επιτυχίες. Όσον αφορά το μέλλον η οπτική εκτίμηση μου είναι πως η υπάρχουσα κοινωνική και βιολογική πραγματικότητα των ηγητόρων αποτρέπει τις αισιόδοξες προβλέψεις. Μια νέα τάξη πραγμάτων θα ήταν επιθυμητή.
Με όλη βέβαια την επιθυμία να επαναληφθούν με οιανδήποτε μορφή οι μεγάλες επιτυχίες του πρόσφατου παρελθόντος ας δούμε τους 6 ευρωπαϊκούς τίτλους.
ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΤΙΤΛΟΣ
ΠΑΡΙΣΙ – (Παλέ ντε Μπερσί) 11 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1996
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ – ΜΠΑΡΤΣΕΛΩΝΑ 67-66
Ουίλκινς (19), Αλβέρτης (17), Οικονόμου (10), Γιαννάκης (9), Σταυρακόπουλος (6), Κόρφας (4), Βουρτζούμης (2), Βράνκοβιτς, Μυριούνης, Πετσάρσκι.
Προπονητής: Μπόζινταρ Μάλκοβιτς
Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΤΙΤΛΟΣ
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ (Κλειστό Πυλαίας) 20 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2000
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ – ΜΑΚΑΜΠΙ Τελ Αβίβ 73-67
Ρέμπρατσα (20), Κάτας (17), Φώτσης (9), Μποντιρόγκα (9), Μπερκ (7), Αλβέρτης (4), Ρότζερς (4), Τζεντίλε (3), Μπουντούρης, Κόχ.
Προπονητής: Ζέλικο Ομπράντοβιτς
Ο ΤΡΙΤΟΣ ΤΙΤΛΟΣ
ΜΠΟΛΟΝΙΑ – (Πάλα Μαλαγκούτι) 5 Μαΐου 2002
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ – ΚΙΝΤΕΡ 89-83
Κουτλάι (22), Μποντιρόγκα (21), Παπαδόπουλος (12), Αλβέρτης (11), Μίντλετον (10), Ρότζερς (7), Μουλαομέροβιτς (6), Καλαϊτζής, Σάντσεζ.
Προπονητής: Ζέλικο Ομπράντοβιτς
Ο ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΤΙΤΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 6 Μαΐου 2007
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ – ΤΣΣΚΑ 93-91
Τομάσεβιτς (16), Διαμαντίδης (15), Μπατίστ (12), Βούγιανιτς (12), Σισκάουσκας (12), Χατζηβρέττας (10), Αλβέρτης (8), Μπετσίροβιτς (6), Ντικούδης (2), Τσαρτσαρής, Ντέλκ.
Προπονητής: Ζέλικο Ομπράντοβιτς
Ο ΠΕΜΠΤΟΣ ΤΙΤΛΟΣ
ΒΕΡΟΛΙΝΟ –(Max Halle) 3 Μαΐου 2009
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ – ΤΣΣΚΑ 73-71
Φώτσης (13), Σπανούλης (13), Διαμαντίδης (10), Γιατσικεβίσιους (10), Νίκολας (7), Περπέρογλου (6), Πέκοβιτς (6), Μπατίστ (6), Τσαρτσαρής (2)
Προπονητής: Ζέλικο Ομπράντοβιτς
Ο ΕΚΤΟΣ ΤΙΤΛΟΣ
ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ (Παλάου Σαν Τζόρντι) 7 Μαΐου 2011
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ – ΜΑΚΑΜΠΙ 78-70
Μπατίστ (18), Διαμαντίδης (16), Νίκολας (14), Σάτο (13), Φώτσης (5), Βουγιούκας (4), Καλάθης (4), Περπέρογλου (2), Μάριτς (2), Καϊμακόγλου, Τσαρτσαρής, Τέπιτς
Προπονητής: Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
ΟΙ ΚΟΡΥΦΑΙΟΙ ΣΕ ΤΙΤΛΟΥΣ
ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ
Ζέλικο Ομπράντοβιτς 6 με τον Παναθηναϊκό, 8 συνολικά.
ΠΑΙΚΤΕΣ | ΤΙΤΛΟΙ | ΠΟΝΤΟΙ |
ΑΛΒΕΡΤΗΣ | 4 | 40 |
ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ | 3 | 41 |
ΜΠΑΤΙΣΤ | 3 | 36 |
ΦΩΤΣΗΣ | 3 | 27 |
ΤΣΑΡΤΣΑΡΗΣ | 3 | 2 |
ΜΠΟΝΤΙΡΟΓΚΑ | 2 | 30 |
ΝΙΚΟΛΑΣ | 2 | 21 |
ΡΟΤΖΕΡΣ | 2 | 11 |
ΠΕΡΠΕΡΟΓΛΟΥ | 2 | 8 |
Ακολουθούν 37 ακόμη παίκτες (15 Έλληνες και 22 ξένοι, με ένα τίτλο).
3) ΣΤΙΒΟΣ
ΤΟ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΡΕΚΟΡ
Ο Χρήστος Παπανικολάου υπήρξε ο καλύτερος εκπρόσωπος της μεγάλης Σχολής επί κοντώ του Παναθηναϊκού καθώς κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ με 5.49. Συνέβη στις 24 Οκτωβρίου 1970 στο Ν. Φάληρο, στο στάδιο Καραϊσκάκη που τότε ανήκε στην ΕΟΕ και διέθετε στίβο. Ήταν και παραμένει ο μόνος Έλληνας παγκόσμιος ρέκορντμαν του στίβου.
Η κατάρριψη του Χρήστου Παπανικολάου ήταν η 54η του πανελληνίου ρεκόρ (από το 1896) και η 15η προσωπική του καθώς το παρέλαβε το 1964 στα 4.69 και σε 6 χρόνια το ανέβασε 80 πόντους. Από διεθνή άποψη θα υπολογίσουμε το 1961 ως αφετηρία των επικοντιστών με κοντάρι «Fiberglass». Άρχισαν από τα 4.83 και μετά 27 διεθνείς καταρρίψεις έφθασε στα 5.49 από τον Χρήστο Παπανικολάου. Την τριετία 1967-1970 ο Χρήστος πήδησε 9 φορές πάνω από 5.30 εκ των οποίων στους Ολυμπιακούς του Μέξικο σημείωσε 5.35 (Παν. Ρεκόρ) αλλά κατετάγη 4ος.
Ο Παπανικολάου γεννήθηκε στο Διάβα της Καλαμπάκας στις 25 Νοεμβρίου 1941 και γράφτηκε στον Γ.Σ Τρικάλων στις 25/8/1958 έχοντας ως μαθητής κάτω από το μαξιλάρι του, τη φωτογραφία του Γιώργου Ρουμπάνη. Στις 26/8/1958 πήδησε για πρώτη φορά στα «ΙΑ’ Παγασαία» όπου κατετάγη 4ος. Την πρώτη νίκη του πέτυχε το 1959 στα «Β’ Δίϊα» στην Κατερίνη και έκλεισε τη σαιζόν με 3.10 στα «Η’ Άκτια» της Πρέβεζας.
Η σχολή του Παναθηναϊκού (Ευσταθιάδης, Δράκος, Συμεωνίδης, Σφακιανάκης, Κάβουρας, Ζερβίνης κ.λ.π.) και κυρίως ο προπονητής του επί κοντώ Μιχάλης Μητροφάνης τον μαγνήτισαν. Άρχισε να αγωνίζεται με τον Παναθηναϊκό από τις 12/3/61 και είχε την ακόλουθη πρόοδο: 1961- 4.28, 1962-4.40, 1963-4.40. Αγωνιζόμενος μέχρι τότε με μεταλλικό κοντάρι. 1964-4.73, 1965-4.92, 1966-5.05, 1967-5.30, 1968-5.35, 1969-5.25. Ο δεύτερος προπονητής του Γιώργος Κάβουρας υποστηρίζει πως εάν ο Παπανικολάου είχε μεγαλύτερη ταχύτητα θα είχε πηδήσει από τότε 6 μέτρα.
Σήμερα, παρά την ηλικία του, ο Χρήστος Παπανικολάου, ως καθηγητής φυσικής αγωγής, προσφέρει τις υπηρεσίες του στη διεύθυνση του γυμναστηρίου του Παλαιού Φαλήρου όπου υπάρχει ένα αξιόλογο φυτώριο αθλητών.
4) ΑΡΣΗ ΒΑΡΩΝ
ΣΑΜΠΑΝΗΣ ΚΑΙ ΙΑΚΩΒΟΥ
ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΠΑΡΑ
Όλα τα αθλήματα του Παναθηναϊκού έχουν μεγάλη χρονική διάρκεια και διεθνή παράδοση. Αυτό ισχύει και για την άρση βαρών που επί πλέον μοιράζει τις επιτυχίες της σε δύο αιώνες κάτι που γίνεται μόνο με τα ομαδικά αθλήματα.
Για μια δεκαετία, γενικά από το 1967 μέχρι το 1977 κυριαρχούσε ο Χρήστος Ιακώβου. Από έφηβος (κυρίως) με παγκόσμια ρεκόρ και μετάλλια στη Μεσόγειο και την Ευρώπη. Στους Ολυμπιακούς του Μονάχου, το 1972 σε ηλικία 24 ετών σήκωσε 490 και κατετάγη 5ος. Ήταν η τελευταία χρονιά των τριών κινήσεων. Ακολούθως το Ντεβελοπέ, που ήταν το φαβορί του, καταργήθηκε και ο Ιακώβου έχασε το ατού του. Όμως διαφορετικό είναι το (αναπάντητο) ερώτημα. Γιατί προτίμησε ν’ αγωνισθεί ο Ιακώβου στα 85 κιλά και όχι στα 77; Λογικά στην κατηγορία των 85κ. έπρεπε να τερματίσει 7ος καθώς υπήρχαν οι 2 φοβεροί σοβιετικοί Μπορίς Παυλώφ και Βαλερί Σάρι, οι οποίοι όμως με τον σκληρό μεταξύ τους συναγωνισμό «κάηκαν». Σ’ αυτό υπήρξε τυχερός. Με το κατέβασμα των ατομικών κιλών του πόσο θα έχανε ο Ιακώβου; Το πολύ 15 κιλά. Έστω και με 475 (αφού στα 85 κιλά σήκωσε 490) θα ήταν στα μετάλλια δεδομένου ότι οι 3 πρώτοι σήκωσαν 485 (παγκ. Ρεκόρ) 472,5 και 470. Ακόμη και σήμερα υποψιάζομαι ότι από την κατηγορία των 77 κιλών τον έδιωξε ο μεγάλος μεσογειακός αντίπαλός του ο Λιβανέζος Μοχάμεντ Τραμπουλσί (τερμάτισε 2ος με 472,5). Ίσως ο Ιακώβου έχασε την ευκαιρία μιας ολυμπιακής διάκρισης.
Το μετάλλιο που έχασε ο Ιακώβου το 1972 και δεν μπόρεσε να το διεκδικήσει το 1976, το πρόσφερε στη χώρα μας μετά 20 χρόνια ο Λεωνίδας Σαμπάνης, του οποίου η περίπτωση είναι διαφορετική παρ’ όλο ότι ενυπάρχει πάλι ο Ιακώβου ως προπονητής πλέον.
Ο Σαμπάνης στην Ατλάντα αγωνίστηκε στη μικρότερη κατηγορία, στα 56 κιλά όπου οι Κινέζοι κυριαρχούσαν. Αλλά ο Τάνγκ (το πλήρες όνομά του είναι Τανγκ Νίγκ Σενκ) χρειάστηκε να κάνει 6 έγκυρες κινήσεις, 3 ολυμπιακά ρεκόρ, μια ισοφάριση παγκοσμίου και ένα νέο παγκόσμιο για να κερδίσει τον Σαμπάνη. Στην πρώτη κίνηση, στο Αρασέ (Σνατς) σήκωσαν και οι δυο, 137,5 κιλά (ολυμπιακό ρεκόρ). Στο ζετέ ο Σαμπάνης σήκωσε 167,5 επομένως 305 και Ολυμπιακό ρεκόρ και ο Τάνγκ με την τρίτη προσπάθεια 170 (Ισ. Παγκ.) και 307,5 παγκόσμιο ρεκόρ.
Το 2000 στο Σίδνευ ο Σαμπάνης ανέβηκε στα 62 κιλά και κατετάγη πάλι στη Β’ θέση. Ήταν το 2ο αργυρό μετάλλιο και το τελευταίο του καθώς στην Αθήνα το 2004 κανονικά ο Σαμπάνης τερμάτισε 3ος με ισοβαθμία με τον 2ο (στα 312,5 κιλά) αλλά ακυρώθηκε και η ανάμνηση του έμεινε μόνο στο ωραίο γραμματόσημο που στο μεσοδιάστημα εκτύπωσαν τα ΕΛΤΑ.
Εκτός από τους Ολυμπιακούς Αγώνες οι δύο αρσιβαρίστες του ΠΑΟ είχαν και άλλες μεγάλες διακρίσεις.
Ο Χρήστος Ιακώβου όταν κατέρριψε το παγκόσμιο εφηβικό ρεκόρ στο Ντεβελοπέ πέτυχε 136 και 136,5 κιλά στην Αθήνα το 1967 και 139 κιλά στο Λονδίνο το 1968. Επίσης το 1970 στη γαλλική Λίλ στους πανευρωπαϊκούς αγώνες Ελπίδων κατετάγη 1ος στα 82,5 κιλά με 420 κιλά (3 κινήσεις). Στους Μεσογειακούς κέρδισε το σύνολο τόσο στη Σμύρνη (1971) όσο και το Αλγέρι (1975) και το Σπλίτ (1979). Επίσης στο ενεργητικό του υπάρχει η νίκη στο Ντεβελοπέ το 1971 (με 162,5 κιλά στα 82,5 κιλά) στο παγκόσμιο στη Λίμα του Περού.
Ο Βορειο-Ηπειρώτης Λεωνίδας Σαμπάνης πέρασε τα εφηβικά του χρόνια, μέχρι το 1991 στην Αλβανία. Ήρθε στην Ελλάδα το 1992 αλλά μόλις μετά 3 χρόνια μπόρεσε να αγωνισθεί με τα ελληνικά και τα χρώματα του Παναθηναϊκού. Το 1995 στη κινεζική Καντόνα αναδείχθηκε Παγκόσμιος Πρωταθλητής στα 59 κιλά με σύνολο 302,5. Στους Πανευρωπαϊκούς του 1996 στην ίδια κατηγορία κέρδισε με 292,5 κιλά ενώ το 1998 στο παγκόσμιο του ΣΙΣΜ στα 62 κιλά κέρδισε με 290 κιλά. Ακόμη στους Μεσογειακούς στο Μπάρι το 1997 πήρε τη πρώτη θέση και στις 2 κινήσεις, όπως κέρδισε τη πρώτη θέση τόσο στα 59 κιλά (1996) όσο και στα 62 κιλά (1998) στους Αγώνες της ΕΟΚ.
5) ΣΚΟΠΟΒΟΛΗ
 |
| Ο Κώστας Μυλωνάς |
ΑΡΓΥΡΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ
Ο αρχιτέκτονας Κώστας Μυλωνάς δεν έμεινε μεγάλο διάστημα στην σκοποβολή αλλά πέτυχε τη μεγαλύτερη ελληνική διάκριση στο άθλημα. Το 1947 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Στοκχόλμης κατέλαβε τη 2η θέση στο πιστόλι ταχύτητος του ατομικού αγωνίσματος ενώ στο ομαδικό η Ελλάδα κατετάγη 3η(μετά την Ιταλία και τη Φινλανδία) με τους εξής σκοπευτές: Κ. Μυλωνάς (ΠΑΟ), Γ. Βήχος (ΠΑΟ), Αγγ. Παπαδήμας (ΠΣΕ), Ευαγγ. Χρυσάφης (ΠΓΣ). Ο Μυλωνάς είχε ατομική επίδοση στο αγώνισμά του 563/600 που εθεωρείτο φοβερή για την εποχή εκείνη.
Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Στοκχόλμης το 1947 ο Κώστας Μυλωνάς σημείωσε επίδοση 558/600 υπολογιζόμενης της βαθμολογίας με τα σημερινά δεδομένα. Δηλαδή το άθροισμα των βαθμών πάνω στο στόχο. Αλλά την περίοδο εκείνη, στην κατάταξη των σκοπευτών προηγείτο του αθροίσματος ο αριθμός των σφαιρών που έπλητταν το στόχο. Ο Μυλωνάς όπως και ο νικητής Σουηδός Τόρστεν Ούλμαν ήσαν οι μόνοι με 60/60 βολές επί του στόχου. Από την επόμενη χρονιά ο κανονισμός άλλαξε και υπολογίζετο το άθροισμα των βαθμών ανεξάρτητα του αριθμού των σφαιρών. Πάντα η αλλαγή των κανονισμών, σε όλα τα σπορ, για κάποιους έχει ευνοϊκά αποτελέσματα και για άλλους όχι.
Την επόμενη χρονιά στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου υπήρξε μια γενική ανατροπή επιδόσεων και αθλητών. Κατ’ αρχήν εμφανίστηκαν οι αθλητές της ανατολικής Ευρώπης με τα νέα τους δεδομένα. Κέρδισε το πιστόλι ταχύτητος ο Ούγγρος Κάρολι Τάκατς με 580/600 που αποτελούσε παγκόσμιο ρεκόρ. Μάλιστα κέρδισε ρίχνοντας με το αριστερό του χέρι καθώς είχε χάσει το δεξιό από έκρηξη χειροβομβίδας. Ο περίφημος Τόρστεν Ούλμαν κατετάγη 4ος με 564/600, ο Κώστας Μυλωνάς 10ος με 554/600 και ο Γεώργιος Βήχος 30ος με 541/600.
Ο Κώστας Μυλωνάς, που γεννήθηκε το 1921, μετείχε σε διεθνείς αγώνες μέχρι το 1952 καθώς διατηρούσε τη φόρμα του. Π.χ. το 1952 στη τελευταία εμφάνισή του πέτυχε επίδοση 559/600 αλλά, καθώς είχαν αλλάξει τα δεδομένα, αυτή δεν αρκούσε να του φέρει διάκριση.
Ακολούθως ο Μυλωνάς ασχολήθηκε αποκλειστικά με την επιστήμη του και συνέγραψε βιβλία που αφορούσαν το αντικείμενό του, με αναλύσεις κατασκευών, μελέτες αρχαίων κτιρίων, Σταδίων κτλ.
6) ΕΠΙΤΡΑΠΕΖΙΑ ΑΝΤΙΣΦΑΙΡΙΣΗ
ΠΙΓΚ – ΠΟΓΚ ΜΕ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΤΙΤΛΟ
Ο πολυσύνθετος αθλητής Νίκος Μαντζάρογλου (1910-1950) από την εφηβική του ηλικία εντάχτηκε στον Παναθηναϊκό αλλά στη περίοδο 1929-1933 που σπούδαζε στη Γερμανία έδειξε τα πλούσια προσόντα του ιδιαιτέρως στο πιγκ – πογκ. Το 1932 κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα απλού ανδρών ενώ το 1933 νίκησε τον καλύτερο παίκτη όλων των εποχών Βίκτωρ Μπάρνα (παγκόσμιος πρωταθλητής 1930,32,33,34,35). Ο αγώνας αυτός έγινε στα πλαίσια Διεθνούς Τουρνουά στην Ουγγαρία τη πατρίδα του Μπάρνα. Το 1940 στο Α’ Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ο Μαντζάρογλου κέρδισε τόσο το απλό ανδρών όσο και το διπλό με «παρτενέρ» τον Π. Ιωαννίδη.
Ο Μαντζάρογλου που θεωρείται ο καλύτερος Έλληνας πιγκ-πονίστας όλων των εποχών έφυγε από τη ζωή στις 14 Απριλίου 1950 θύμα αυτοκινητικού δυστυχήματος.
7) ΘΑΛΑΣΣΙΟ ΣΚΙ
 |
| Ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΚΑΣΙΔΟΚΩΣΤΑΣ |
ΕΥΡΩΠΑΙΚΑ ΜΕΤΑΛΛΙΑ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΣΙΔΟΚΩΣΤΑ
Η ζωή γεννήθηκε στη θάλασσα και το θαλάσσιο σκι στην Ελλάδα, στον Όρμο Βουλιαγμένης. Αλλά (πάντα υπάρχει ένα αλλά..) όπως το θαλάσσιο σκι διεθνώς και επισήμως δημιουργήθηκε στις 27 Ιουλίου 1946 στην (χωρίς θάλασσα) Ελβετία, η πρώτη ελληνική διάκριση παγκόσμια ήρθε από αθλητή ενός χερσαίου συλλόγου, του Παναθηναϊκού, τον Παντελή Κασιδόκωστα. Αυτό συνέβη το 1967 ενώ από τις 21 Ιουνίου 1963 τα ναυτικά σωματεία (ΝΟΒ, ΝΕΒ, ΝΟΚ, ΝΟΤΚ, ΝΟΙ, ΝΟΡ, ΙΟΘ, ΝΟΧ κτλ., κτλ.) δημιούργησαν Ομοσπονδία με μόνο χερσαίο αντιπρόσωπο τον Παναθηναϊκό.
Όμως ο Παναθηναϊκός είχε στα χέρια του ένα ατού που αποτελούσε ισχυρό χαρτί και τη καρδιά του αθλήματος, αυτή που έφερε και τη πανευρωπαϊκή διάκριση. Την οικογένεια Κασιδόκωστα, αποτελούμενη από 7 αδέλφια και 9 άνδρες. Αυτό έχει την εξήγησή του, διότι στα 7 αδέλφια πρέπει οπωσδήποτε να υπολογίζεται ως συντελεστής επιτυχίας ο πατέρας τους ενώ υπάρχει ακόμη ένας Γιώργος Κασιδόκωστας, ξάδελφος αλλά και άνθρωπος της θάλασσας.
Ο Πάτερ – φαμίλιας υπεύθυνος της Λίμνης Βουλιαγμένης έμαθε από μικρά τα παιδιά του να κάνουν μακροβούτια 80 μέτρων (όπως ο ίδιος μέχρι τα βαθειά γεράματά του) να αγαπάνε τον Παναθηναϊκό και να δουλεύουν σκληρά κάτω από καλές ή αντίξοες συνθήκες.
Όταν οι σκιέρ των χιονιών και του βουνού, με πρώτους τον Αλεξανδρο Βούξινο και Στέλιο Βασιλόπουλο ήρθαν στον Όρμο για να διδάξουν σκι (ότι ακριβώς, είχε γίνει το 1946 στην Ελβετία) τα ποικίλης ηλικίας μαυριδερά αγόρια της Λίμνης τους πήραν τα πρωτεία. Και επαναλήφθηκε ακριβώς το συμβάν το 1947 στο γαλλικό Ζουάν Λε Πεν και στους Α’ Πανευρωπαϊκούς Αγώνες. Οι άνθρωποι του χιονιού, βεβαίως μεγάλης αντοχής αλλά όχι σκληροτράχηλοι δεν μπόρεσαν να διακριθούν. Αντίθετα τα 7 παιδιά της Λίμνης και του Όρμου, με πρώτους τους Παντελή, Γιώργο, Γιάννη και Γρηγόρη κέρδισαν, όλες τις δάφνες, τις προτιμήσεις του ασθενούς φύλου ακόμη και τη Δημαρχία της Βουλιαγμένης, μάλιστα κατ’ επανάληψη λόγω παγκοίνως αναγνωριζόμενης επιτυχίας.
Οι Πανευρωπαϊκές Διακρίσεις του Παντελή Κασιδόκωστα ήταν δύο. Η πρώτη με το αργυρό μετάλλιο στη κατηγορία νέων το 1967 και η δεύτερη το 1969. Πάλι στους πανευρωπαϊκούς Νέων και στις φιγούρες με το αργυρό μετάλλιο.
Μόνο που οι επιτυχίες αυτές δεν έτυχαν της προβολής που τους άξιζε καθώς την εποχή εκείνη κυβερνούσε η Χούντα (1967-1973), η οποία διά του Γ.Γ. Κωνσταντίνου Ασλανίδη επέλεγε σε ποια αθλήματα θα έκανε προβολή και σε ποια όχι. Και το θαλάσσιο σκι όπως και ο Παναθηναϊκός δεν περιλαμβάνοντο στα πρώτα. Αυτό δε το διαπιστώνουμε και στο βιβλίο «Επετηρίς Ελληνικού Αθλητισμού» που εκδόθηκε το 1970 και δεν περιλαμβάνει ούτε μία αράδα αναφοράς στην επιτυχία του Περικλή Κασιδόκωστα.
Ακροτελευταία χρονιά δράσης του θαλασσίου σκι στον Παναθηναϊκό ήταν το 1978. Από το 1979, τη νέα ηγεσία, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο και την πτώση του ερασιτέχνη Παναθηναϊκού Α.Ο. το τμήμα διαλύθηκε.
@palaimaxoipao1908
